Dita Botërore e Ndërgjegjësimit për Autizmin

Gjatë gjithë historisë së saj, familja e Kombeve të Bashkuara ka festuar diversitetin dhe ka promovuar të drejtat dhe mirëqenien e personave me aftësi të kufizuara, duke përfshirë dallimet në të mësuar dhe paaftësitë zhvillimore. Në vitin 2008 hyri në fuqi Konventa për të Drejtat e Personave me Aftësi të Kufizuara, duke riafirmuar parimin themelor të të drejtave universale të njeriut për të gjithë. Qëllimi i tij është të promovojë, mbrojë dhe sigurojë gëzimin e plotë dhe të barabartë të të gjitha të drejtave dhe lirive themelore të njeriut nga të gjithë personat me aftësi të kufizuara dhe të promovojë respektimin e dinjitetit të tyre të qenësishëm. Është një mjet jetik për të nxitur një shoqëri gjithëpërfshirëse dhe të kujdesshme për të gjithë dhe për të siguruar që të gjithë fëmijët dhe të rriturit me autizëm të mund të bëjnë jetë të plotë dhe kuptimplote.

Asambleja e Përgjithshme e Kombeve të Bashkuara shpalli njëzëri 2 Prillin si Ditën Botërore të Ndërgjegjësimit për Autizmin (A/RES/62/139) për të theksuar nevojën për të ndihmuar në përmirësimin e cilësisë së jetës së atyre me autizëm, në mënyrë që ata të mund të bëjnë jetë të plotë dhe kuptimplote si pjesë integrale e shoqërisë.

Autizmi është një gjendje neurologjike e përjetshme që shfaqet gjatë fëmijërisë së hershme, pavarësisht nga gjinia, raca apo statusi socio-ekonomik. Termi spektër i autizmit i referohet një sërë karakteristikash. Mbështetja e duhur, akomodimi dhe pranimi i këtij variacioni neurologjik u mundëson atyre që janë në Spektër të gëzojnë mundësi të barabarta dhe pjesëmarrje të plotë dhe efektive në shoqëri.

Autizmi karakterizohet kryesisht nga ndërveprimet e tij unike sociale, mënyrat jo standarde të të mësuarit, interesat e mprehta në lëndë specifike, prirja për rutina, sfidat në komunikimet tipike dhe mënyrat e veçanta të përpunimit të informacionit ndijor.

Shkalla e autizmit në të gjitha rajonet e botës është e lartë dhe mungesa e të kuptuarit ka një ndikim të jashtëzakonshëm tek individët, familjet dhe komunitetet e tyre.

Stigmatizimi dhe diskriminimi i lidhur me dallimet neurologjike mbeten pengesa thelbësore për diagnostikimin dhe terapitë, një çështje që duhet të adresohet si nga politikëbërësit publikë në vendet në zhvillim, ashtu edhe nga vendet donatore.