Ermal Meta rrëfen fëmijërinë, vajzat e adoptuara dhe përvojën e tij si prind, mes muzikës, emocioneve dhe rolit të tij si trajner në “Io Canto Family”. Një histori që frymëzon.
Një fëmijëri e shënuar nga dhuna, por kurrë nga dorëzimi
Ermal Meta është sot një figurë e dashur e muzikës italiane dhe televizionit, por historia e tij personale fillon shumë larg. I lindur në Fier, Shqipëri, ai kaloi vitet e para nën një regjim të rreptë komunist. Një fëmijëri e shënuar nga varfëria dhe, mbi të gjitha, nga dhuna familjare, të cilën e ka treguar pa asnjë filtër.
Babai i tij ishte i dhunshëm dhe nëna e tij violiniste zgjodhi të mbrojë tre fëmijët e saj duke u larguar në Itali. Në Puglia, ku kishte gjetur punë, ajo rifilloi jetën së bashku me fëmijët. Ermal, atëherë dymbëdhjetëvjeçar, u gjend përballë ndryshimeve totale: shtëpi, gjuhë, jetë.
Por një gjë nuk ndryshoi kurrë: dashuria për muzikën, që u bë shpejt rruga e tij e shpëtimit, strehimi dhe zëri i tij.
Të jesh prind sot: mes dashurisë së zgjedhur dhe përgjegjësisë
Gjatë viteve, Ermal Meta ka ndërtuar një familje jashtë modeleve konvencionale. Ai ka treguar se në Shqipëri ka adoptuar dy vajza, të cilat sot i konsideron si të bijat e tij. Nuk është një adoptim ligjor, por një marrëdhënie e ndërtuar me kohë, bazuar në praninë, dëgjimin dhe mbështetjen e ndërsjellë.
Më vonë, ai është bërë baba biologjik: në 2023 lindi Fortuna, vajza e tij me partneren aktuale. Por qëndrimi i tij mbi prindërimin mbetet i njëjtë: të jesh prind do të thotë të jesh prezent, nuk ka rëndësi si lind një lidhje, por si kultivohet ajo.
Ai ka zgjedhur të dojë, të pranojë, të ndërtojë marrëdhënie të thella edhe jashtë rrugëve konvencionale. Një zgjedhje që flet për ne dhe na bën të reflektojmë se çfarë do të thotë realisht të edukosh, të mbrosh dhe të rritesh së bashku.
“Lotët? Nuk mendoja se ishin problem”
Në një intervistë të fundit, Ermal ka ndarë një mendim që lidhet ngushtë me ne si prindër. Ai tha:
“Kur isha i vogël më thoshin se të qara ishte problem. Kam zbuluar si i rritur që nuk është kështu.”
I rritur në një ambient ku emocionet mbahej nën kontroll, ai ka mësuar si i rritur t’u japë emër trishtëisë, zemërimit dhe frikës.
Një proces i ngadaltë, por i domosdoshëm.
Sot, kjo ndërgjegjësim është pjesë e mënyrës së tij të të qenit. Ai nuk fsheh ndjeshmërinë, madje e konsideron atë një vlerë. Dhe pikërisht këtë mund t’ia transmetojmë edhe fëmijëve tanë: të qarit nuk është dobësi, por një mënyrë e shëndetshme për të njohur atë që ndjejmë.
Muzikë, fëmijë dhe fjalë që bëjnë mirë
Në “Io Canto Family”, Ermal Meta ndodhet pranë këngëtarëve të rinj dhe prindërve të tyre. Është një rol që i takon, sepse muzika ka qenë gjithmonë ankra e tij, gjuha që i ka mundësuar të kapërcejë dhimbjet e thella.
Ai ka treguar se të shkruash këngë e ka ndihmuar të japë kuptim plagëve, të kthejë të kaluarën në diçka të dobishme, madje edhe të ndritshme. Tani, me të rinjtë e programit, përpiqet të bëjë të njëjtën gjë: të mësojë se edhe momentet e vështira mund të shndërrohen në bukuri, nëse përballohen me sinqeritet.
Ai është një shembull se si, edhe pa e dashur, mund të bëhesh një pikë referimi për gjeneratat e reja. Nuk nevojiten fjalime të përkryera ose familje ideale. Ndonjëherë mjafton të jesh aty, vërtet.
