Shqipëria, ashtu si Italia dhe Franca, ka male alpinë që perforcojnë qiellin, një rivierë me ujëra të pastërta, kulturë të pasur ushqimore, histori të lashta dhe fshatra mesjetarë. – Aty ku ka gjithçka që u mungon miliona turistëve – shkruan Robert P. Walze në një artikull të botuar në gazetën amerikane “The Wall Street Journal”.
Ky vend i vogël ballkanik meriton të jetë në listën tuaj të udhëtimeve.
Të apasionuar pas aventurave me biçikletë, një herë në vit një mik i imi dhe unë planifikojmë një udhëtim me biçikletë.
Këtë vit, patëm mundësinë të eksploronim një kënd të ri të globit.
Të dedikuar pas kësaj aktiviteti, kemi arritur të eksplorojmë disa destinacione të njohura si Franca dhe Spanja, si dhe disa më pak të njohura, si Etiopia.
Megjithatë, kur miku im sugjeroi destinacionin e këtij viti – Shqipërinë – kisha dyshime.
Pas kërkimeve për Shqipërinë, zbulova se, ashtu si Italia dhe Franca, ky vend i vogël mesdhetar kishte male të larta alpine, një rivierë me ujëra të pastra turkuaze, një kulturë të pasur ushqimore, histori të lashta dhe fshatra mesjetarë.
Nuk është çudi që ish-provinca osmane po bëhet e njohur mes vizitorëve të zgjedhur – fillimisht evropianëve dhe tani, një numër në rritje amerikanësh.
Shqipëria u bë anëtare e NATO-s në vitin 2009 dhe që atëherë ka kaluar në statusin e vendit kandidat për anëtarësim në Bashkimin Evropian.
Një aeroport i ri ndërkombëtar dhe disa hotele me teknologji moderne do të hapen vitin e ardhshëm, dhe një resort luksoz në ishull po planifikohet nga djali i Donald Trump, Jared Kushner.
Por tre dekada pas rënies së diktaturës represive komuniste, ky vend ballkanik ende ndihet i paprekur.
Kur miku im dhe unë mbërritëm në kryeqytet, Tiranë, në fund të shtatorit, ajri alpin ishte ende i ngrohtë.
Për të menaxhuar udhëtimin tonë, morëm një udhëzues lokal me biçikletë, një imigrant amerikan me ngjyrë, i cili, duke u përpjekur të shpëtonte nga politika amerikane dhe racizmi, ishte transferuar në Shqipëri si nomad digjital tre vjet më parë.
Gjatë një udhëtimi 5-ditor përmes qyteteve bregdetare të Vlorës, Himarës, Sarandës dhe Ksamilit, si dhe qytetit të Gjirokastrës, kaluam në një rrugë malore të kthjellët të rrethuar nga pemë pishe.
Në pika të ndryshme, pamjet mahnitëse të deteve Jon dhe Adriatik na kujtonin Bregun Perëndimor të SHBA-së dhe Bregun Amalfi të Italisë.
Në rrugë hëngrëm byrek, një petë me djathë të ngjashme me piten greke.
Po ashtu, në dietën kishte peshk, makarona dhe pizza – të gjitha pasqyra të lidhjeve të ngushta kulturore të Shqipërisë me Italinë, fqinjen e saj përtej Adriatikut.
Në mbarë vendin, kostoja e një darke luksoze me verë ishte më pak se 20 dollarë dhe akomodimi në një hotel katër yje nën 100 dollarë.
Në një ditë me shi, vizituam kalanë në Porto Palermo, të ndërtuar nga sundimtari legjendar shqiptar i shekullit të 19, Ali Pasha, në një gji të bukur për të forcuar kontrollin mbi rajonin.
Kalaja mbresëlënëse, e cila ishte një bazë nëndetësesh sovjetike gjatë periudhës komuniste të Shqipërisë, nuk kishte shkallën gjigante të Carcassonne në jug të Francës.
Në fshatin bregdetar të Vlorës, ku Shqipëria shpalli pavarësinë në vitin 1912, ne ishim vizitorët e vetëm në Muzeun Kombëtar të Pavarësisë në një ndërtesë të vogël ku ka drejtuar qeveria e parë.
Të rrethuar nga imazhe të themeluesve të Shqipërisë me mustaqe dhe disa me kapele të sheshta, një udhëzues lokal na shpjegoi historinë e zonës – të gjitha përfshirë në tarifën e hyrjes prej 3 dollarë.
Në Gjirokastër takuam një turmë vizitorësh, një vend i trashëgimisë botërore të UNESCO-s, i kuroruar dramatikisht nga një kalatë e periudhës bizantine.
Vizitorët hynë në fshatin 1000 vjeçar me një sharm të botës së vjetër, të ngjashme me qytete si Siena ose Bruges.
Qendra e tij është ndarë, jo nga një katedrale, por nga një minare e lartë e Xhamisë së Madhe të qytetit, e vendosur mes një pazari të ngjyrshëm.
Kalaja e famshme e Gjirokastrës ishte më e qetë, ndoshta sepse kuriozët duhej të ngjiteshin më shumë në këmbë për të arritur majën.
Por udhëtimi ishte i vlefshëm, veçanërisht për muzeun tërheqës që tregon historinë e shumëngjyrshme ushtarake të Shqipërisë.
Objektet e ekspozuara përfshijnë një avion luftarak të Forcës Ajrore të SHBA-ve të viteve 1950, të cilin Shqipëria thotë se e kapën gjatë një sulmi.
Në oborrin e jashtëm të “Hotelit Bregdetar” në Vlorë, biseduam me pronarin mikpritës, Agron Agalliu.
Mikpritja e ngrohtë për të cilën shqiptarët janë të njohur – u shfaq ndërsa na shërbeu gota rakie të bërë në shtëpi dhe na shpjegoi me detaje si bëhet kjo pije tradicionale shqiptare.
Në Tiranë, takuam Harel Kopelman, një izraelito-amerikan që ka bashkëkrijuar një qendër kulturore të quajtur “Albanian Night”, në një nga kafenetë e shumta të kryeqytetit.
“Amerika është e njohur në Shqipëri, pjesërisht për shkak të mbrojtjes së Presidentit Wilson për pavarësinë e Shqipërisë pas Luftës së Parë Botërore dhe ndërhyrjes së Presidentit Clinton në luftën në Kosovë, që banohet nga shqiptarë etnikë,” tha ai.
“Shqipëria është si shteti i 51-të,” shtoi ai.
“Njerëzit këtu i duan amerikanët. Po flas për veten, tani mund të them se ndjenja është plotësisht e ndërsjellë,” tha ai.
A po shkoni në Rivierën Shqiptare? Rezervoni një udhëtim për në Korfuz, Greqi dhe merrni një traget një-orësh për në Sarandë.
Akomodimi:
“Xheko Imperial Luxury Hotel & SPA” pranë bllokut të Tiranës ka një bar dhe restorant me pamje panoramike të qytetit dhe maleve përreth (nga rreth 300 dollarë).
Në qytetin e Vlorës, Priam Hotel Luxury Resort është një mundësi elegante në plazh (nga 250 deri në 700 dollarë në verë).
Ushqimi:
Në Tiranë, “Sofra e Ariut” shërben ushqim të shijshëm tradicional shqiptar në një shtëpi druri të vendosur në një park të gjelbër.
Diçka pak më moderne? “Salt Tirana” ofron një menu të larmishme, e fokusuar në peshk, sushi dhe shumë ushqime të tjera.
