Ndër udhëheqësit, komunikimi konsiderohet si një gur themeli i suksesit. Por, çfarë ndodh kur heshtja flet më shumë se fjalët? Udhëheqësit e mëdhenj e dinë se jo çdo moment kërkon një përgjigje dhe jo të gjitha informacionet duhet të ndahen menjëherë. Të dish se kur nuk duhet të komunikosh mund të jetë po aq e fuqishme sa të dish se çfarë të thuash dhe kur.
Email-i juaj është i tejmbushur me njoftime dhe ju jeni të bombarduar me përditësime që janë më shumë shpërqendruese sesa të dobishme. Mbingarkesa e informacionit është një çështje e përhapur për drejtuesit e sotëm. Përpjekja për të qëndruar transparente dhe për të siguruar shtrirjen mund të vërshojë pa dashje ekipet me detaje të tepërta, gjë që zvogëlon fokusin dhe produktivitetin e tyre. Kjo është arsyeja pse të dish se çfarë informacioni shton vlerë dhe çfarë thjesht shton zhurmën është kaq e rëndësishme.
Ka një sërë situatash ku kjo aftësi është veçanërisht e rëndësishme. Në kohë krize, për shembull, komunikimi i tepërt mund të bëjë më shumë dëm sesa mirë. Gjatë pandemisë Covid-19, liderët që ndanë çdo detaj të minutës shpesh ushqyen panik, ndërsa ata që i jepnin përparësi situatave konkrete të mirëmenduara inkurajuan qetësinë.
Kur vendimet janë ende në rrjedhë, përditësimet e parakohshme mund të çojnë në konfuzion në vend të qartësisë. Njoftimi i planeve gjysmë të formuara, ose ideve jo të plota mund të prishë fokusin e një ekipi. Punonjësit mund të ndihen të detyruar të zhvendosin përpjekjet e tyre drejt një qëllimi të paqartë, ose të parëndësishëm në vend të prioriteteve aktuale.
Reagimet e menjëhershme dhe të pafiltruara mund të ndihen autentike, por gjithashtu mund të dëmtojnë moralin. Imagjinoni që keni një koleg që kërkon mendimin tuaj për një projekt përpara se të jetë gati. Dhënia e komenteve të papërpunuara shumë herët mund të dëmtojë besimin e tyre në këtë dhe projektet e ardhshme. Zgjedhja për të pritur ju lejon të ofroni reagime të menduara dhe konstruktive në kohën e duhur. Ndonjëherë mbajtja e informacionit mund të jetë një strategji e qëllimshme për të inkurajuar pavarësinë e punonjësve. Udhëheqësit që përmbahen nga ndarja e çdo detaji mund të inkurajojnë ekipet e tyre të mendojnë në mënyrë kritike dhe të zgjidhin vetë problemet. Ushtrimi i përmbajtjes është një sinjal se ju besoni në aftësitë e ekipit tuaj.
Vendimi për të komunikuar, ose jo, nuk duhet të jetë arbitrar dhe nuk ka asnjë zgjidhje që i përshtatet të gjithëve. Këtu është një kornizë që udhëheqësit mund të përdorin për të ndihmuar në drejtimin e zgjedhjeve të tyre:
1. Vlerësoni ndikimin. A do të shtojë qartësi ndarja e këtij informacioni, apo do të krijojë konfuzion? Nëse është kjo e fundit, mund të jetë më mirë të presësh.
2. Merrni parasysh kohën. A është ky momenti i duhur për veprim kuptimplotë? Nëse jo, konsideroni të ndaloni derisa të jetë koha e duhur për dialog konstruktiv.
3. Kontrolloni shtrirjen. A i avancon ky informacion prioritetet e ekipit tuaj apo e zbeh fokusin e tyre?
4. Reflektoni për qëllimin. A po e mbani informacionin për të fuqizuar ekipin, ose sepse mendimi për ta ndarë atë ju bën të mos ndiheni rehat? Jini të sinqertë me veten tuaj.
5. Krijoni një qark reagimi. Heshtja mund të krijojë mosbesim nëse nuk menaxhohet siç duhet. Krijoni kanale për reagime për t’u siguruar që ekipi juaj të kuptojë arsyen e veprimeve tuaja.
6. Menaxhoni kanalet e komunikimit. Në një epokë të mjeteve dhe platformave të pafundme, thjeshtimi i komunikimit mund të zvogëlojë mbingarkesën. Udhëheqësit që qëndrojnë në disa platforma të besuara e bëjnë më të lehtë për ekipet e tyre të dinë se ku dhe si të angazhohen.
Udhëheqja nuk është të dish dhe thuash gjithçka; ka të bëjë me të thënë gjërat e duhura në kohën e duhur. Të dish kur të komunikosh dhe kur jo është një art që përfshin balancimin e transparencës me strategjinë, qartësinë me kohën dhe fuqizimin me udhëzime. Herën tjetër që tundoheni të ndani një përditësim ose të jepni komente, pyesni veten: A do të shtojë kjo qartësi, apo do të krijojë shpërqendrim? Përgjigja mund t’ju habisë.
