Kërkuesit në Universitetin e Maryland kanë zbuluar se gekot përdorin një mekanizëm që zakonisht lidhet me ekuilibrin për të zbuluar vibracionet, duke ofruar njohuri të reja mbi mënyrën si kafshët perceptojnë stimujt akustikë dhe ato të ndjeshmërisë.
Biologët e Universitetit të Maryland zbuluan një talent të panjohur më parë te gekot, që po sfidon atë që mendohej për dëgjimin e kafshëve.
Në një studim të ri të publikuar, kërkuesit zbuluan se gekot përdorin sakulet—një pjesë e veshit të brendshëm që zakonisht lidhet me ruajtjen e ekuilibrit dhe pozicionit të trupit—për të zbuluar vibracione me frekuenca të ulëta. Sipas kërkuesve, kjo “shqisë i gjashtë” ka një rol përkrahës ndaj dëgjimit të zakonshëm të gekove dhe mënyrës si ata perceptojnë botën përreth. Ekipi beson se ky mekanizëm dëgjimi, i panjohur deri tani, mund të jetë i pranishëm edhe te speciet e tjera të zvarranikëve, duke sfiduar idetë ekzistuese mbi evoluimin e sistemeve sensoriale te kafshët.
“Veshi, siç e dimë, dëgjon tingujt që udhëtojnë në ajër. Por kjo rrugë e lashtë e brendshme, e cila zakonisht lidhet me ekuilibrin, ndihmon gekot të zbulojnë vibracione që kalojnë përmes tokës ose ujit,” tha bashkë-autori i studimit, Catherine Carr, një Profesor i Distinktuar i Biologjisë në UMD. “Kjo rrugë ekziston gjithashtu te amfibët dhe peshqit, dhe tani është provuar se ruhet edhe te gjarpërinjtë. Gjetjet tona tregojnë se si sistemi dëgjimor ka evoluar nga ajo që shihni te peshqit në atë që shihni te kafshët tokësore, përfshirë njerëzit.”
“Shumë gjarpërinj dhe zvarranik të tjerë, ishin menduar si ‘të heshtur’ ose ‘të shurdhër’ në kuptimin që nuk emitojnë tinguj ose nuk dëgjojnë mirë tingujt,” shpjegoi Han. “Por rezulton se ata potencialisht mund të komunikojnë përmes sinjaleve vibratore duke përdorur këtë rrugë sensorike, që ndalon ndryshimin e mendimit të shkencëtarëve mbi perceptimin e kafshëve në përgjithësi.”
Ekzistenca e kësaj rruge sensorike të përbashkët te zvarranikët modernë ofron një dritare të veçantë në historinë evolucionare të sistemeve sensoriale të vertebratëve, duke sugjeruar se kalimi nga mjedisi akuar në atë tokësor ndoshta përfshinte ndryshime më komplekse dhe graduale në mekanizmat e dëgjimit se sa ishte menduar më parë.
Megjithëse këto gjetje nuk lidhen drejtpërdrejt me mënyrën si dëgjojnë njerëzit, kërkuesit besojnë se gjithmonë ka më shumë se çfarë duket—apo në këtë rast, më shumë se sa dëgjohet.
“Mendoni, në një koncert rock,” tha Carr. “Është aq e fortë saqë mund ta ndjeni të gjithë kokën dhe trupin tuaj që vibron në fushën e tingullit. Mund të ndjeni muzikën, përveçse ta dëgjoni. Kjo ndjesi sugjeron se sistemi vestibular i njeriut mund të stimulohet gjatë atyre koncerteve të zhurmshme, duke treguar se ndjesia jonë e dëgjimit dhe ekuilibrimit mund të jenë gjithashtu të lidhura ngushtë.”
Carr dhe Han shpresojnë që gjetjet e tyre do të nxisin më shumë hetime mbi dëgjimin e mammalëve, veçanërisht në kontekstin e kësaj rruge sensorike. Ata besojnë se lidhja e vendosur mes dëgjimit dhe ekuilibrimit hap rrugë të reja për kërkimin, duke përfshirë lidhjen mes dëgjimit dhe çrregullimeve të ekuilibrimit te njerëzit.
